JÓLAGÁVUR

Havi ikki strokið mínar skjúrtur, síðani eg bleiv stakur (eitt orð sum eg altíð lesi sum "svakur"). Tað eru skjótt tíggju ár síðan. Ikki var tað so, at tað var hon, ið streik mínar skjúrtur. Yvirhøvur ikki. Tað havi eg altíð gjørt sjálvur. Men hon átti strúkijarnið og -brettið. Fekk aldrin upp í lag at keypa mær nýtt, og eg havi helst hildið, at tað var eitt sindur hipt, at ganga í óstroknum skjúrtum eftir so nógv ár í nýstroknum. Men nú ynski eg mær bæði strúkijarn og strúkibretti í jólagávu. Eg veit bara ikki frá hvørjum, so tað má helst vera frá mær sjálvum, men eg eigi ikki meiri pengar henda mánaðin. So má eg royna at útvega gjaldoyru. Og um onkur um Keypmannaleiðina ella longur enn, hevur hug at keypa onkra bók ella mynd hjá og frá mær, kann viðkomandi leggja eini boð í boðklyvan á facebók míni. Hugsa tær, at eina ferð sleppa at reypa tær av fyri ommu- ella abbabørnum, at tú vart við til at syrgja fyri, at Tóroddur Poulsen aftur fór at ganga í nýstroknum skjúrtum.





.