eru vit ikki
skjótt har
eingin tekin eru
hvørki á himni
ella sjógvi: og
eingin eldur
er størri enn
tann vit sjálv
framskunda
tá vit trúgva
í allar ættar
og tá vit tyggja
trygt tað grasið
sum er vaksið
onkra aðrastaðni
og skíta tað
út aftur har
okkara grør
sum um
tað var ein
aldingarður
og vit stjórna
okkara egna
gramleika
við kensluleysum
hondum
sum til síðst
neyvan
verða seldar
til lægtsbjóðandi
ella til tann
húðleysa
tungusavnaran
sum ger
íløgur í sína gikt
*
