hvíteivdur
kvøldarskemmil
leggur seg fram
sum prikkaskikkaður
morgunskítil
viðeirvd er hon
skrámannakjósin
ið ýlvar snæddartungsluna
aftur um hana
sum bara hoyrir
so lippilin blerkist
sum naddarpilkil undir æsingi
flogsessilin
er ei eittans fíggjarslíggj
men eisini
brúntránað fjaðrafjøl
ið undursskukkilin
tekur við sær
sum semisbøkkul
tá býstrartrúilin
happar skrúvumálini
til óvirðiligan
tungutrigil
so eymkanareymdin
endar aftur í nevndili
sum kvamsasussil
við óbúgvið nátturðaborð
Ingen kommentarer:
Send en kommentar