UM HEIMVITISFERÐINA

Eftir øllum sólarmerkjum at døma, ber ikki til at bíleggja nógv hataðu bók mína 

Heimvitisferðin á heimasíðunum hjá bókahandlunum. Eg veit ikki hví bókahandlarnir hava so 

nógv ímóti mínum bókum. Tí vil eg boða útisetum frá, at teir kunnu bíleggja Heimvitisferðina 

frá mær við at skriva til mín: poulsen.troddur@gmail.com og skal eg senda hana við autografi 

og tað heila.













EIN VEMMILIG KONA

sunnudagur tann 27. januar 2013

Ein vemmilig kona er úti eftir mær.  Haldi at hon er úr Sørvági ella okkurt sovorðið. Og tað í sær sjálvum sær er ikki gott. At vera ein vemmilig kona og úr Sørvági. Og so sigur hon, at eg eri ein fínur yrkjari. Tað sigur henda vemmiliga konan. Helst fyri at fáa meg at halda uppat at yrkja. Eg vil ikki, at sovorðnar vemmiliga konur úr Sørvági skulu dáma mínar yrkingar. Serliga ikki tá tann vemmiliga konan úr Sørvági er serfrøðingur í føroyskum krimibókum. Og helst eisini barnabókum. Og tann vemmiliga konan sigur, at eg við grátirødd tók ímóti prísinum. Tað passar ikki. Tann vemmiliga konan lýgur. Eg græt ikki, men brosaði av sonnum og var sjálvandi glaður fyri heiðurin. Og hvat rakar tað hesa óreinu, vemmiligu konu úr Sørvági. Eg havi ongantíð skrivað undir uppá, at eg ikki skal taka ímóti eini væl uppibornari heiðursløn.  Tað skal eg fortelja teirri vemmiligu konuni úr Sørvági og sum als ikki hevur sett seg inn í málið. Eg skrivaði undir, skal eg fortelja teirri vemmiligu konuni, at eg ikki vil vera við til tiltøk, tá ymiskir útlendskir gestir koma á vitjan og landsstýrið vil hava føroysk listafólk at undirhalda teimum. Tað hava fleiri roynt at greitt frá í øllum hugsandi miðlum. Men tað fatar henda vemmiliga konan ikki. Men summi elska at problematisera. Sigst, at tey ganga á skeiðum at læra at problematisera. Serliga sovorðnar óvaskaðar, illavorðnar snurpufisur  sum vóru virknar í ymsum krympibólkum í sjeytiárunum. Og sita nú og lesa krimibøkur. Og helst lesa tær eisini barnabøkur.  Ja, tað skuldi ikki undrað meg, at tær eisini sita og lesa barnabøkur. Og eg havi ikki ilt í bringuni, skal eg heilsa vemmiligu konuni. Havi onga medalju fingið. Og pengarnir eru enn ikki komnir. Men eg fekk eitt heiðursbræv, sum ein ministari (tænari) handaði mær. Ein nevnd við so og so nógvum serfrøðingum innan mítt virkisøki mælti til, at eg fekk virðislønina. Og pengarnir vóru frá føroysku skattaborgarunum. Fólkinum. Og fólkinum takkaði eg við at lesa upp úr Avbyrgingum. Eg kundi eisini lisið upp úr apokalyptisku bók míni Heimvitisferðin. Eg kundi lisið yrkingina Konulistasavnið, sum tann óreina vemmiliga óvaskaða krimikonan úr Sørvági heldur er um happing. Og so nevnir tann vemmiliga, tápuliga konan úr Sørvági sum helst eisini lesur barnabøkur, at eg bleiv happaður sum barn, tí eg var reyðhærdur. Hon háðar meg, tí eg bleiv happaður og bankaður av lærarunum. Henda svínska lygnarinna úr Sørvági, og sum eftir øllum at døma hevur lisið øgiliga nógvar barnabøkur, roynir at gera gjøldur burtur úr, at eg bleiv happaður sum smádrongur. Ì Kringvarpinum bleiv eg spurdur um tað, um eg bleiv happaður, og eg svaraði ja og hvussu mamma mín, sum ikki er ein vemmiliga kona úr Sørvági, segði mær, hvussu eg ikki skuldi lata meg happa og hon gjørdi meg stoltan av at vera reyðhærdur. Men slíkt skilir henda spýggjuliga, vemmiliga, vulgera, krympikonan úr Sørvági ikki. Tí hon dugir einki henda spýggjuliga, vemmiliga konan úr Sørvági. Ikki so frætt sum at fremja eitt karaktermorð. Og hevði eg ikki tikið ímóti heiðurslønini, so hevði henda ónda, hálvbýtta snurpukonan úr Sørvági háða meg og sagt, at eg var ein ræðuskítur sum ikki torir at taka ímóti heiðurslønini. Tað hevði henda ljóta kellingin úr Sørvági, sitandi á sínum hýggjuskotna galipinni, sagt. Henda vemmiliga, stinkandi merin úr Sørvági sum bara dugir at vera vemmilig.




PS Mánadagin tann 28. januar 2013 fekk eg eini boð á Físibókini frá ein drynjandi snorbremsu, at um eg ikki sum skjótast kom við eini umbering til systir sína vegna tað, eg havi skrivað um hana, so ætlaði hann sær víðari við málinum. Svaraði, at so mátti systir hansara fyrst geva mær eina umbering fyri sítt óreina álop á meg. Slíka umbering havi eg ikki fingið. Helt kortini at eg skuldi rætta hondina út við at strika mítt mótálop við teirri vón, at so strikaði áleyparin sítt álop. Hetta hevur áleyparin ikki gjørt. Og tá eg ikki vil hana hennara lygnir sitandi á mær, leggi eg við hesum mítt mótálop út aftur.

PSPS So endaði mótálopið her niðri. Ágangurin bleiv í so ógvusligur frá alskyns trongskygdum snurpuløllum. Tann innari humorleysi svínhundurin goyði og goyr enn um alla Físibókina. Føroya fúlasta blað fylgdi svínarínum upp við eini hetz. Á forsíðuni gjørdi blaðið meg til áleyparan.  Annars er tað áhugavert, at tann drynjandi snorbremsan, landsbókavørðurin, ovasti verji av føroyska bókmentaskattinum, skal hótta meg við at koma við umbering eftir at eg sjálvur havi verið álopin av hansara nærmastu. Ikki minni  áhugavert er tað, at ein granskingarhjálpari á Føroyamálsdeildini brennur mínar bøkur. Hvar eru forsíðurnar? Og Heini Lusk?