GOMUL YRKING

visti ikki rættiliga 
hvat var í tínum smíli 
har tú stóð í ljósabláum kjóla 
og hvítum løriftskóm 
við tí ónda fjallinum aftanfyri 
við sínum rotna og óíbygda gróti 
og ólukkuliga grasi 
sum hevði kitlað so nógv forbannilsi 
so tey broyttust til bønir 
til alt ið flúgva kundi 
og gjørdi títt smíl 
til bæði kumpass barometur og seismograf 
tá eg fór út í tað villa lívið 
at finna tey røttu orðini 
at lýsa tað sama smílið 
og eg goymdi tey í eini tungari skuffu 
djúpt inni í mær sjálvum 
og eg tori ikki at taka tey fram aftur 
og seta tey saman 
tí so fari eg kanska at gloyma títt smíl 
og hvat skal eg so skriva um 
sitandi her við eini gamlari yrking 
og ongum fjalli ella gróti aftanfyri 
men nógvum ólukkuligum grasi 
sum eg júst havi sligið 






 .