LAND

Det får ikke mit pis i kog, at enn ein sentimentalur greinskrivari brúkar yvirskiftina "Grát mítt elskaða land". Henda so ofta brúkta yvirskriftin man helst hava okkurt við landást at gera.

Fór niðan á Netto, Golgatha á, fyri fyrstu ferð í hesi vikuni. Í bíðirøðini framman fyri stóð ein av hesum, sum verða kallaðir nakað, eg ikki brýggi meg um, tí eg havi altíð havt stóra samkenslu við hesum fólki, men tit vita, luktar eitt sindur av turrum landi og sprutti (kundi sjálvandi bara sagt ein tystur maður, tað ljóðar so óskyldugt). Hesin hevði ein Bjørnebryg í hvørjari hond. Framman fyri hann var ein kona við yvirfyltum innkeypsvogni. So tað tók sína tíð at fáa alt upp úr vogninum, so tann tysti frammanfyri kundi sleppa framat og út at fyllast við sínum týdningarmikla brennievni. Tá umsíðir daman hevði tømt allan vognin, letur so í hesum tysta:"nu håber jeg at du har nok toiletpapir derhjemme, for du kommer at skide rigtig meget, når du har guffet alt det der i dig!"
Konan tímdi ikki at svara honum, men sendi honum eitt vanvirðisligt eygnakast.
Eg haldi, at hon kundi bara svara, at hon ikki ætlaði at eta alt beinavegin og at hon ikki skuldi eta alt sjálv. Men hon er ikki eg, og eg skal ikki eta tað. Hon kundi eisini takkað fyri áminningina og farið eftir einum pakka av vesipappíri, so bíðitíðin hjá tí tysta bleiv upp aftur longri.

Hetta havi eg so upplivað í dag.

Í gjár upplivdi eg at ein vípa var komin inn í uppgongina og fann ikki út aftur.

Dugir hann bara at skriva um lort!

Bíða bara, tað verður verri enn!!