DANSUR

Tað rykkir og skrykkir í húsini so eg haldi meg vera í Føroyum. Trætopparnir sveiggja rútmiskt. Havi ikki hugsað um tað fyrr: ólukksáligt sum skógurin er musikalskur, eisini tá okkurt træ koppar, eg vil ikki siga sum ein falskur tóni. Tað er altíð syrgiligt at síggja trøini fella til jarðar. Eg hati ljóðið frá ketusagum. Og eg veit, at tað er neyðugt at fella tað, sum stendur til at fella, so tað ikki dettur á okkum. Og skógarbotnurin skal eisini hava luft, so trøini kunnu blíva upp aftur eldri enn vit. Og tað eru tey longu.