tað var ikki ein
men tveir
sum søgdu
við hvør sínum munni
at tað vóru tríggir
eingin veit
nær urtapotturin
dettur á gólv
hárið
liggur
á gólvinum
sum minnir
um eitt hermót
har tað
endaliga slagið
skal standa
um tann fyrsta bóltin
ongantíð fyrr
hava so nógv sagt
ongantíð áður
berføttur
flýggjaði hann
gjøgnum
ein skógvhandil fyri
og annan eftir
at kroysta
orðini
úr sær
og síðani
tveita seg
burtur
her er skriftin
ikki sannari
enn slóðin
í kavanum
men dreymurin
um hvítt kaffi
sum smakkar av snyki
lýgur íkki
búgv
har
tín trúgv
sigur:
súgv!
tá eg var tíggju
var eg ikki tólv
men tá eg var fjúrtan
var eg tjúgu
tann
síggjandi
er
viðhvørt
eisini
tann
spýggjandi
so nógvir kavbátar
á havsins botni
leingjast eftir
vatnskorpu
~~~~~~~~~~~~
Ingen kommentarer:
Send en kommentar