KVØÐARIN

frumskógurin
ella himmalin
minnast ikki
kvæðini
tað gera fjøllini
og høvini heldur ikki

men tað 
gjørdi hann
ið sprændi tey
í æðrarnar
hvønn einasta dag
og tá hann ikki hevði ráð til fleiri ørindi
gloppaði hann reyvarholið fyri hugfloginum
og fekk samsýning afturfyri
so hann aftur kundi spræna nakrar rímur
í sínar sáru æðrar

hann kundi fáa
tað at øra
fyri høghúsunum
í stórbýnum
tá hann treiv í eitt ørindi
um hann sjálvan sum vá á orminum
skýskravararnir
stóðu ikki tryggir aftur
fyri enn kvøðarin sjálvur 
varð funnin á asfaltinum
við einum lítlum ormi bundnum um armin
og eini sproytu sum stóð trýst inn í eina æðr

hann hevði fingið ein ovurskamt av tí
sum skuldi gera hann til ein rættan mann
við tí líka so rætta samleikanum
og ikki minst
tí rætta stevinum











,